Uit het Duitse Huis te Utrecht kennen we een omstreeks 1500 in het Middelnederlands geschreven tekst met de titel Croniken van der Duytscher Oirden. Er blijken vier manuscripten van te zijn overgeleverd, in archieven in Wenen, Gent, Utrecht en Assen, die overigens alle oorspronkelijk in de Utrechtse kring van de Duitse Orde gecirculeerd lijken te hebben. Bij nadere beschouwing bestaat de kroniek uit twee delen. Het zijn twee (sub)kronieken, waarvan de eerste en omvangrijkste de geschiedenis van de Duitse Orde als geheel behandelt, per bestuursperiode van de diverse groot- of hoogmeesters, en de tweede de geschiedenis van het bestuursdistrict Utrecht beschrijft, maar dan per bestuursperiode van de landcommandeurs.

In de historiografie zijn de beide kronieken tot dusver als zelfstandige werken beschouwd en beschreven. Eerste doel van het dissertatieonderzoek van Rombert Stapel, dat inmiddels vrijwel afgesloten is, was om de samenhang tussen beide deelkronieken te ontleden. Tweede doel was om meer duidelijkheid te krijgen over de handschriften met hun filiatie, over de bronnen achter die teksten en over het auteurschap. Achterliggende doel was meer licht te werpen op de ontwikkeling van een internationaal actieve ridderorde in een cruciale fase van haar bestaan; licht dat uit andere delen van het voormalige Duitse Rijk niet te verwachten is, simpelweg om dat daar geen soortgelijke kronieken bewaard gebleven zijn.

Zeker is dat de Croniken gedachten presenteert over de herleving en hervorming van de Duitse Orde, de enige grote geestelijke ridderorde die Europa in de late middeleeuwen nog kende naast de Johannieters.

Vast is komen te staan dat beide onderdelen in Utrecht zijn geconcipieerd en geschreven. Vast is ook komen te staan dat het Weense handschrift het oudste en meest oorspronkelijke is en dat dit in twee fasen – één aan het begin en één vlak na de jaren tachtig – geschreven is door Hendrik van Vianen, de secretaris van landcommandeur Johan van Drongelen. Dat deze Hendrik, die overigens geen priesterbroeder was maar een seculier geestelijke, daarmee ook de auteur was, is niet gezegd.

Veeleer lijkt Van Drongelen, die zich in diverse opzichten als de grote renovator van de balije Utrecht heeft gemanifesteerd, toch zelf de vader van de kroniek te zijn geweest. Van hem is bekend dat hij relaties onderhield met een kring van Hollandse kroniekschrijvers. Het bronnenonderzoek toont aan dat de auteur een enorm scala aan bronteksten heeft gebruikt. Hij raadpleegde niet alleen oudere ordekronieken en tal van oorkonden uit het eigen Utrechtse archief maar zocht ook actief naar teksten in andere ordecentra en daarbuiten. Zo lijkt deze promotiestudie als het ware een laatmiddeleeuwse historiograaf in zijn werkkamer te kunnen betrappen.

De studie wordt vergezeld van een moderne digitale editie waarin de vier handschriften naast elkaar te raadplegen zijn.